Affedilenlerden Olmak

Önce Allah mı bizi affeder? Yoksa insan kendi kendini mi?

Bizim kendimizi affetme gibi bir lüksümüz var mı ki?.. Yok mu?

Ama insanın en büyük şahidi kendisi.. Biz affetmezsek, Rabbim affeder mi ki bizi? 

Verebilir miyiz tüüüm yanlışlarımızın, eksiklerimizin, kırdıklarımızın, ağzımızdan çıkanların hesabını? 

Her gece başımızı yastığa koyduğumuzda, ellerimizi her açtığımızda, her namaza doğrulduğumuzda hesaplaşmıyorsak kendimizle; belki de affedilmeyi bile beklemiyoruz? 

Yoksa dilimizle tövbe ederken, içimizden "Yine olsa, yine aynısı yaparım." mı diyoruz? Ve yine de bağışlanmayı mı bekliyoruz. 

Herşeye rağmen "Affeder mi bizi?" diye soruyoruz dimi?

Tabi ki affeder. Biz aciziz; O ise "Merhametlilerin en Merhametlisi".. Tabi ki affeder..

Sen de Anlat

Yıl 2009... Twitter da timeline'ıma ardı arkası kesilmeyen tweetler düşmeye başladı. Nedir ne değildir diye okuyorum, Kanım donuyor. İnsan akıl sır erdiremiyor haliyle. Süreci eksizsiz her gün gazetelerden, sosyal medyadan, haberlerden takip ettim. Altında bilmediğimiz bir şeyler olduğuna inandım hep. "HEH! yakalandı, her şey çıkar meydana" dedim. Çıkmadı. Yıllar geçti.. geçti.. geçti.. Ben büyüdüm ama yine aklım ermedi olanlara.

Ve yıl 2015.. Yine Twitter'da geziniyorum. Bu kez kanımı donduran isim değişti. Eskisi gibi okumuyorum artık her gelişmeyi, bu katliam için duyduklarım zaten yetiyor. Katliam diyorum; çünkü bu bir suç veya cinayet adı altında azımsanacak bir şey değil. Savunmasız bir insana yapılan bu olayın tek ismidir "Katliam". Katliam diyorum; çünkü bu tek bir kişinin veya bir ailenin sorunu değil. Ve yine katliam diyorum; çünkü bu insanlığın ölümüne işarettir. Nedenini ise sorgulamıyorum; çünkü artık biliyorum. Bir insanın bunu yapabilmesi için sadece "Merhamet" duygusunun ölmüş olması yeterliymiş.

Bu birkaç gündür sürekli karşıma sinir bozucu olaylar çıkıyor. Belki bu olayların üzerine çok daha hassas ve savunmacı bakıyorum olaylara, bilmiyorum.

Etrafımda o kadar çok bebek sahibi aile var ki, korkuyoruz ya yanlış insan olurlarsa diye. Babanem her zaman "Erkek evlat yetiştirmek zor" derdi. Haklılığını bir kez daha anladım. Merhamet duygusu aşılamak, hakkı hakkaniyeti öğretmek, kimsenin günahına girmemek, annelerin yüreklerini yakmamak.. Öğretecek çok şey var tabi ki de.

Neyse ki hala bir tarafım optimist. Çünkü Allah c.c diyor ki;

"Biz, İnsanoglunu şan ve şeref sahibi kıldık."

(İsra Suresi, ayet: 70)

Günlerdir sözlerimizde ki, kıyafetlerimizde ki, gönlümüzde ki karanlık inşaallah bugünden sonra aydınlığa kavuşur. İnşaallah her evlat yeni bir umut olur ve dışarıda yağan kar gibi soğutur içimizi..